Εκεί στο Μυστικό Δείπνο έδωσε για πρώτη φορά στους Μαθητές Του και κοινώνησαν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Σκοπός Του ήταν ο στενός σύνδεσμος, η ενότητα με τους Μαθητές Του και κατ’ επέκταση η ενότητα των πιστών με την Εκκλησία. Η ενότητα αυτή της αγάπης υπάρχει στον Παράδεισο. Ο γέροντας Παΐσιος έχει περιγράψει τον Παράδεισο και την Κόλαση. Στην Κόλαση είναι σαν να κάθονται σε καρέκλες άνθρωποι γύρω από ένα τραπέζι όπου στη μέση υπάρχει μία κατσαρόλα με φαγητό και ο καθένας προσπαθεί μόνος του να φάει με μία μεγάλη κουτάλα. Μέχρι όμως να φέρει την κουτάλα στο στόμα του το φαγητό χύνεται, γιατί δεν μπορεί μόνος του. Στον παράδεισο οι άνθρωποι είναι μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι όπου στη μέση υπάρχει μία κατσαρόλα με φαγητό και ο καθένας παίρνει την κουτάλα και ταΐζει τον απέναντί του και έτσι όλοι χορταίνουν. Εξάλλου είναι ευχαριστημένοι μόνο που ταΐζουν τον πλησίον, και δεν τους ενδιαφέρει να φάνε οι ίδιοι. Όπως και εμείς, όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι μας δε μας ενδιαφέρει να φάμε εμείς, αλλά να ευχαριστήσουμε τον επισκέπτη μας. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ.
Η παραβολή της Αμπέλου είναι το μέγα μάθημα της ενότητας. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος» είπε ο Χριστός . Είναι λοιπόν η κληματαριά ο Χριστός που φυτεύτηκε εξ ουρανού στη γη·ο Θεός Λόγος έλαβε σάρκα. Η άμπελος είναι ευλογημένο φυτό· ο καρπός της αμπέλου- τα σταφύλια, το κρασί- είναι νόστιμος, ευφραίνει την ψυχή και δίνει χαρά, όπως ο Λόγος του Κυρίου μας, η Αλήθεια, αλλά και η Θεία Κοινωνία που είναι από κρασί και μεταβάλλεται σε Αίμα Χριστού.
Είναι η άμπελος η αληθινή ο Χριστός, διότι μέχρι τότε υπήρχε άλλη άμπελος των Ιουδαίων που κατάντησε ψευδής. Ο λαός που τόσο ευνόησε και προστάτευσε ο Θεός, βρέθηκε άκαρπος δικαιοσύνης, αχάριστος, αμαρτωλός. Γι’ αυτό ο Θεός αποφάσισε να το εκριζώσει το αμπέλι αυτό. Στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο Θεός λέει στην Εκκλησία της Εφέσου: «πρόσεχε τα έργα σου, γιατί θα μεταφέρω το λυχνοστάτη από εσένα». Την προειδοποιεί ότι θα πάρει τη Χάρη Του από αυτήν, όπως και έγινε και τώρα τα μέρη αυτά της Μικράς Ασίας τα κατέχουν μουσουλμάνοι. Μέχρι τον ερχομό του Χριστού υπήρχε η άμπελος των Ιουδαίων που κατήντησε ψευδής. Όταν ήρθε ο Χριστός στη γη φύτεψε άλλο αμπέλι την Εκκλησία, το σώμα Του, παρατεινόμενο στους αιώνες. Και αυτή η άμπελος είναι αληθινή, δηλαδή εξαίρετος, άφθαρτη,πνευματική. Όσα βρίσκονται έξω από την Εκκλησία είναι σκιά.
«Ὑμεῖς τὰ κλήματα»: κληματόβεργες είναι οι πιστοί που βλαστάνουν από την κληματαριά. Ο Χριστός είναι η ρίζα που δίνει χυμούς στα κλαδιά, απ’ αυτόν εξαρτάται η άνθηση και η καρποφορία. Χυμός είναι το Άγιο Πνεύμα- τα Μυστήρια. Χωρίς αυτά οι πιστοί είναι ανίκανοι να σταθούν ηθικώς. Οι Χριστιανοί μπορεί να είναι χωρισμένοι τοπικά, κοινωνικά, αλλά ενωμένοι με το Χριστό και την Εκκλησία. Και αν γίνεται Θεία Λειτουργία σε εκατό Εκκλησίες, το ίδιο σώμα κοινωνάμε, σαν μια ακτίνα να διαπερνά ταυτόχρονα όλα τα θυσιαστήρια του κόσμου.
«Καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι»:ο Θεός Πατήρ είναι στενά συνδεδεμένος με τον Υιό. Πόσους κόπους και φροντίδες καταβάλλει όλο το έτος ο γεωργός για την καλλιέργεια της αμπέλου; Με πόσο ενδιαφέρον παρακολουθεί τη βλάστηση, την άνθηση, την ωρίμανση του καρπού μέχρι του τρυγητού; Η εικόνα αυτή δείχνει τα σοφά μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ωριμάσουν οι πιστοί του πνευματικού αμπελώνα. Φαίνεται ότι οι Απόστολοι έκαναν τους κόπους για την Εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα ο Θεός ενεργεί διά μέσου αυτών. Αλλά και οι Άγγελοι στέλνονται από το Θεό για την περιποίηση του αμπελώνα. Ο Θεός χρησιμοποιεί τους Αγίους, γιατί από αγαθότητα δεν Τον νοιάζει να φαίνεται Εκείνος.
«Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό». Είναι φυσικό ο γεωργός να περιμένει καρπό, αλλιώς κόπτει τα άκαρπα κλήματα. Περιμένει από εμάς, χριστιανική καρδιά- ζωή- διαγωγή- λατρεία- αγαθοεργία. Να τον δοξάζουμε με τη ζωή μας, με το παράδειγμά μας. Ένας άπιστος νέος έκανε άσωτη ζωή και ειρωνευόταν τη μητέρα του και τη θεία του που ήταν πιστές, προσεύχονταν και δοξολογούσαν το Θεό. Ένα βράδυ, καθώς γύρισε σπίτι από τις ασωτίες, βρήκε τη μητέρα του και τη θεία του να προσεύχονται και τις χλεύασε. Αυτές προσευχήθηκαν θερμά στο Θεό να τον φωτίσει. Ο νέος, όταν κοιμήθηκε είδε σε όραμα ότι βρέθηκε στην κόλαση και τόσο πολύ φοβήθηκε που το πρωί που ξύπνησε είχε βγάλει άσπρες τρίχες. Αμέσως μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και αργότερα έγινε ιερέας στη Ρωσία και έφτασε μέχρι επίσκοπος. Είναι ο Επίσκοπος Ουραλίων, Τύχων.
Υπάρχουν κλήματα που ανθίζουν, αλλά δεν έχουν καρπό και είναι άχρηστα. Έτσι και στην Εκκλησία, υπάρχουν μερικοί που είναι πιστοί εξωτερικά μόνο, χωρίς αγάπη και αρετή, νεκροί από έργα. Ο άκαρπος χριστιανός είναι σαν τα νεκρά πτώματα, όπως για παράδειγμα ο Ιούδας. Έτσι ο αμπελουργός Πατήρ θα κόψει το άχρηστο κλαδί από την κληματαριά. Θα επέμβει το κλαδευτήρι του Θεού, ο οποίος ανέχεται λίγο τους νεκρούς πνευματικά, αλλά τους στέλνει έπειτα μια δοκιμασία για να απιστήσουν εντελώς και να παύσουν να λέγονται χριστιανοί. Για παράδειγμα ο Μέγας Αλέξανδρος πλησίασε κάποιον στρατιώτη και του είπε να αλλάξει όνομα, γιατί τον ντρόπιαζε και δεν ήταν άξιος να είναι δικός του στρατιώτης.
Αντίθετα στους πιστούς δίνει ευχάριστη υπόσχεση πως, αν αγωνίζονται θα τους βοηθήσει να προοδεύσουν. Και όπως τα φυσικά κλήματα έχουν ανάγκη καλλιέργειας, έτσι και τους πιστούς θα τους «καθαίρει», θα τους κλαδεύει ο γεωργός Πατήρ, «ἵνα πλείονα καρπὸν φέρωσι». Τη ρίζα βέβαια που είναι ο Κύριος ἡμῶν Ιησούς Χριστός, δεν την πειράζει, γιατί δεν έχει ανάγκη καλλιέργειας. Ο γεωργός λοιπόν για να κάνει πιο καρποφόρο το αμπέλι, το κλαδεύει, το καθαρίζει, το ραντίζει για να καταστρέψει το μικρόβιο της φυλλοξήρας, το θειαφίζει από τα παράσιτα, το στηρίζει με πασσάλους. Έτσι ο Θεός, όταν βλέπει τον πιστό να έχει καλή προαίρεση και ζήλο για την αρετή, τον καθαρίζει από αμαρτίες, τον φωτίζει, στηρίζει την αδύνατη ψυχή του, την καρποφορεί με χαρά, ειρήνη, αγάπη, πίστη, πραότητα, Άγιο Πνεύμα. Έπειτα όμως «καθαίρει», κλαδεύει με θλίψεις και πόνο για να σβήσει συνήθειες κοσμικές. Αν καταλάβαιναν τα αμπέλια, όταν τα κλάδευαν, θα παραπονούνταν πικρά: «Γιατί θλίβεις αλύπητα ἡμᾶς;» Και ο γεωργός θα απαντούσε: «Αν δεν κόψω τους παραπανίσιους βλαστούς, θα σας πιουν τους χυμούς και θα χαθεί ο καρπός. Μη βιάζεσθε και θα δείτε πόσο καρπό θα φέρει το οδυνηρό κλάδεμα και θα πεισθείτε για τη στοργική ενέργειά μου»(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος).Παραδείγματος χάριν: το σώμα το υγιές και το ακμαίο κινδυνεύει να πέσει σε ηδονές και να παραμελήσει την αρετή, γι’ αυτό ο αμπελουργός του αφαιρεί την υγεία και την ευρωστία. Έτσι ο έξωθεν άνθρωπος φθείρεται, ενώ ο έσωθεν ανακαινίζεται. Και κλείνοντας ας αναφέρουμε μια διδακτική ιστορία για την ευεργετική επίδραση των θλίψεων που προέρχονται από το «κλάδεμα» του αμπελουργού Πατέρα.
Ένας μικρούλης έριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει. Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι’ αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήσει. Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια που προκαλούσαν, το έφερναν σιγά- σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στη αγκαλιά του. Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν μοιάζουν μ’ αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά Του, για να γυρίσουμε σ’ Αυτόν.