Τα ισχυρότερο πλήγμα μετά την πτώση του Αδάμ ήταν η γενετήσια ορμή, η επιθυμία η οποία διαστράφηκε. Ο Αδάμ το μόνο σημείο που κάλυψε με φύλλα συκής ήταν η γενετήσια ορμή, σαν μία ένδειξη ντροπής, αφού χάθηκε η αθωότητα που είχε στον Παράδεισο στον οποίο ζούσε γυμνός. Η εντολή λοιπόν είναι το χαλινάρι.
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται για τη σωτηρία του, δεν απαγορεύεται να έχει σαρκικές σχέσεις με το άλλο φύλο, ο Θεός γνωρίζοντας την ασθενή φύση του ανθρώπου επιτρέπει την εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας μέσα από το ιερό μυστήριο του Γάμου. Γι αυτό και το πρώτο θαύμα Του Χριστού στην επίγεια δράση Του, ήταν το δώρο του στους νεόνυμφους του Γάμου της Κανά, μετέτρεψε 6 λίθινες υδρίες ύδατος σε «καλόν οίνον».
Όμως όπως για να εκπληρώσουμε την επιθυμία της τροφής δεν την αρπάζουμε κλέβοντάς την αλλά εργαζόμαστε και μάλιστα σκληρά για να την εξασφαλίσουμε, ομοίως και η εκπλήρωση της σαρκικής επιθυμίας πρέπει να περνά μέσα από την ευλογία του Γάμου ο οποίος εξαγιάζει τη σχέση του ανδρόγυνου. «Πόρνους και μοιχούς κρινεί ο Θεός»
Στην Π. Δ. έχουμε δύο γεγονότα, που δείχνουν την οργή του Θεού επάνω σε σαρκικά αμαρτήματα.:
1ο. Ο κατακλυσμός του Νώε όπου ο Θεός τιμώρησε με νερό την πορνεία.
2ο. Η καταστροφή της των Σοδόμων και Γομόρρων όπου ο Θεός τιμώρησε τους κατοίκους για τις παρά φύση αμαρτίες τους.
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη βλέπουμε ότι ανάμεσα στους αμετανόητους αμαρτωλούς που θα ριχτούν μέσα στη λίμνη με τη φωτιά θα είναι και οι πόρνοι.
Στην Π. Δ. η μοιχεία καταδικαζόταν με λιθοβολισμό και φωτιά. Στην Κ. Δ. ο Κύριος όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα τέτοιο γεγονός και έκανε όσους πήγαν να τιμωρήσουν μία πόρνη να φύγουν άπραχτοι, λέγοντας τον φοβερό λόγο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω». Αυτό είναι ένα τρανό παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να κατακρίνουμε κανένα άνθρωπο, αφού και εμείς ίσως με το λογισμό μπορεί να πέσαμε σε αυτήν την αμαρτία, αλλά και εάν δεν πέσαμε, όταν κρίνεις ο Θεός πολλές φορές επιτρέπει να πέσεις στο ίδιο παράπτωμα για να ταπεινωθείς.
Στην σημερινή εποχή η μοιχεία έχει γίνει μόδα, στην τηλεόραση, σε κοσμικά περιοδικά αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, συναντάμε το φαινόμενο αυτό σε μεγάλη έξαρση, με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα διαζύγια και να μειώνονται οι γάμοι. Αιτίες:
1ον. Οι κακές συναναστροφές, οι φίλοι που συμβουλεύουν πως θα πέσουν στην ατιμία, πολλές φορές καυχιόνται για τα κατορθώματά τους, με αποτέλεσμα να παρασύρουν στον όλεθρο ανθρώπους με καλές βάσεις για μία ευτυχισμένη οικογένεια. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι δήθεν έξυπνοι, αντιδρούν με αυτό τον τρόπο επειδή στην πραγματικότητα αισθάνονται μειονεκτικά, σαν την «κολοβή αλεπού» (μύθος του Αισώπου) η οποία επειδή σε ένα δόκανο της κόπηκε η ουρά προσπαθούσε να πείσει και άλλες να κόψουν τις ουρές τους γιατί όπως έλεγε ήταν πρόσθετο βάρος.
2ον. Δεν προσέχουν τις αισθήσεις τους, τα μάτια, την ακοή… στην αρχαιότητα ο πολυμήχανος Οδυσσέας για να ακούσει το όμορφο τραγούδι των μυθικών τεράτων, «τις Σειρήνες» και να μην παρασυρθεί και πέσει στο πέλαγος, δέθηκε στο κατάρτι του καραβιού και απολάμβανε χωρίς να μπορεί να λυθεί. Έτσι και εμείς που ζούμε σε αυτήν την εποχή της αποστασίας και του ηδονισμού, θέλοντας και μη ακούμε και βλέπουμε γύρω μας τόσα έκτροπα, με αποτέλεσμα να κλονιζόμαστε όσο και ηθικοί χαρακτήρες και να είμαστε, αν όμως δεθούμε σφιχτά από το κατάρτι της εκκλησίας που είναι ο Χριστός, τότε θα καταφέρουμε μέσω των μυστηρίων, να μην γκρεμιστούμε στην τρικυμία της αμαρτίας της σάρκας η οποία μαζί με την ηδονή γεννά την οδύνη.
Η Αγία Συγκλητική μας επισημαίνει ότι ο αγώνας κατά της σαρκός είναι δύσκολος, όπως για να ανάψει η φωτιά στα ξύλα, στην αρχή καπνίζεσαι και δακρύζεις από τον καπνό, έτσι και η πνευματική ζωή στην αρχή θέλει περισσότερο αγώνα.
Σε σώμα φιλήδονο δεν αναπαύεται η χάρη του Θεού. Όπως βλέπουμε κάποια σπίτια ερειπωμένα, γίνονται κατοικία ποντικιών, έτσι και η ψυχή που δεν αγωνίζεται την πλησιάζουν εύκολα τα σαρκικά πάθη και οι δαίμονες.
Παρόλο που η μοιχεία είναι αμαρτία θανάσιμη και την μισεί ο Θεός, αν ο άνθρωπος μετανοήσει ειλικρινά, τότε η μητέρα εκκλησία συγχωρεί και αγκαλιάζει το πλανηθέν πρόβατο της. «Το Γεροντικό της Θηβαΐδος» μας αναφέρει ότι ένας διάκονος παρασύρθηκε και έπεσε σε μία βαριά σαρκική αμαρτία. Όταν συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, έκλαψε πικρά και πήγε σε μία σπηλιά σαν τάφο, εκεί προσευχόταν για να τον συγχωρήσει ο Θεός. Μετά από χρόνια ο Νείλος ποταμός δεν είχε πολύ νερό και οι ιερείς με το λαό έκαναν λιτανεία για να τους στείλει ο Θεός βροχή, ο Πατριάρχης όμως πληροφορήθηκε από το Θεό ότι για να βρέξει θα πρέπει να προσευχηθεί ο διάκονος Ιάκωβος και του υπέδειξε που βρισκόταν. Όταν τον ανακάλυψαν δέχθηκε να προσευχηθεί, την ώρα που ύψωσε τα χέρια στον ουρανό αμέσως έπεσε δυνατή βροχή. Στη συνέχεια διέφυγε για να μην δοξασθεί.
Πόσος χρόνος χρειάζεται για να σβήσουμε βαριά αμαρτήματα, 3 χρόνια, 3 μήνες, 3 ημέρες; Αδελφέ μου έπεσες μην απελπίζεσαι, σήκω και ο Θεός αμέσως θα σε συγχωρήσει όπως έκανε με τον ληστή με την μετάνοιά του μέσα σε 3 λεπτά toy χάρισε τον Παράδεισο, το ίδιο έκανε και με την πόρνη. Ένα σύνθετο ρήμα που δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, ας έχεις στο νου σου, «πιπτέγειρον»= έπεσες αμέσως σήκω. Το πίπτειν ανθρώπινον το εμμένειν δαιμονικό.