Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ

 

Ακούγοντας τα λόγια αυτά θα νομίζουμε ότι η ζωή που είναι κρεμασμένη μπροστά μας, είναι ο Χριστός. Όμως τα λόγια αυτά ειπώθηκαν πολύ πριν έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Τα είπε ο Μωυσής στους Ισραηλίτες που απειλούνταν μέσα στην έρημο από θανατηφόρα φίδια. Τους προέτρεπε να κοιτούν ένα χάλκινο φίδι που είχε υψώσει, ώστε να σωθούν από το σίγουρο θάνατο που επέφεραν τα τσιμπήματα των φιδιών.

Πολλά χρόνια μετά ο Κύριος κρεμάμενος νεκρός πάνω στο Σταυρό, χωρίς να έχει φταίξει, όντας αμέτοχος δηλητηρίου, έδωσε ζωή σ’αυτούς που είχαν πληγεί από το κεντρί του θανάτου-της αμαρτίας.Σε άλλη περίπτωση ο Μωυσής ως  τύπο Σταυρού υψώνει το ξύλινο ραβδί του, πάνω από την Ερυθρά Θάλασσα κι αυτή χωρίζεται στα δύο και σώζει το λαό του Θεού.Ας πάμε τώρα πολύ πιο πριν, στην περίοδο που ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν στον κήπο της Εδέμ. Εκεί ο καρπός του ξύλου, έγινε πρόξενος πολλών δεινών. Η Εύα και ο Αδάμ ξεγελάστηκαν από το δαίμονα και γεύτηκαν τον απαγορευμένο καρπό, που ήταν γλυκύς και ευχάριστος στη γεύση. Τους έκανε να αισθανθούν τη γυμνότητά τους, τους καταδίκασε στη γη και στο θάνατο.

 

Ο ίδιος ο Χριστός θέλησε να πάρει εκδίκηση για την ήττα που προήλθε από το ξύλο του Παραδείσου, με ένα άλλο ξύλο, το ξύλο του Σταυρού. Έγινε αμνός- άνθρωπος, ώστε να επιτεθεί σ’αυτόν ο λύκος-διάβολος ξεγελασμένος από την ομοιότητα. Έτσι ο Χριστός με τη μορφή ενός ανθρώπου δέχτηκε να σταυρωθεί, να θυσιάσει τον εαυτό Του για χάρη μας, να καταφρονήσει το θάνατο για τη σωτηρία των πολλών. Πολέμησε αντίστοιχα την τρυφή του απαγορευμένου καρπού του Αδάμ, με τη νεκρότητα του σώματός Του, την ηδονή που γεύτηκαν οι πρωτόπλαστοι, με τη χολή και το όξος που ο Ίδιος γεύτηκε πάνω στο Σταυρό. Ενώ ο Αδάμ πέθανε εξαιτίας της αμαρτίας, Εκείνος πέθανε αδίκως και γι’αυτό νίκησε το θάνατο και έφερε τη ζωή. Νίκησε την παλαιά κατάρα με κάθε ευλογία που φέρνει ο Σταυρός. Και αυτός ο Σταυρός στέκεται πάνω στο Γολγοθά, σε έναν τόπο καθόλου τυχαίο. Εκεί μετά τον κατακλυσμό του Νώε, οδηγήθηκαν από τα νερά, πολλά κόκκαλα και κρανία, καθώς και του Αδάμ. Κι αυτό για να αποδειχθεί η παντοκρατορία του Κυρίου στα άνω-ουράνια, στα κάτω-επίγεια, αλλά και στα καταχθόνια.

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ;

Ας δούμε όμως ο Σταυρός, σαν ξύλο, σαν ύλη , από πού προήλθε: Μετά την καταστροφή των Σοδόμων, ο Λωτ κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο, αυτός και οι δύο του κόρες. Εκεί τον μέθυσαν και κοιμήθηκαν μαζί του. Ο Λωτ εξομολογήθηκε με συντριβή ψυχής το αμάρτημά του στον Αβραάμ, το θείο του. Καθημερινά δεν έπαυε να προσεύχεται στο Θεό, για να τον συγχωρήσει.Κάποια μέρα του παρουσιάστηκε άγγελος και του έδωσε 3 ραβδιά, καθένα από ένα είδος δέντρου:κέδρο, πεύκο, κυπαρίσσι καθώς και την εντολή να τα φυτέψει και να φέρνει καθημερινά νερό από τον Ιορδάνη να τα ποτίζει. Αν βλάσταιναν, θα  σήμαινε πως  ο  Θεός τον είχε συγχωρέσει. Ο Λωτ έκανε όπως του υπέδειξε ο άγγελος. Ο πονηρός όμως φθόνησε τη μετάνοιά του· μεταμφιέστηκε σε φτωχό και του ζητούσε νερό καθ’ όλη τη διαδρομή του, μέχρι αυτό να εξαντληθεί. Αυτό έγινε αρκετές φορές και ο Λωτ άρχισε να απελπίζεται. Για 2η φορά του εμφανίστηκε άγγελος που τον πληροφόρησε πως τα ραβδιά βλάστησαν και μεγάλωναν χωρίς νερό. Έτσι βεβαιώθηκε πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά του.

Όταν ο βασιλιάς Σολομώντας είδε το τρισυπόστατο δέντρο, διέταξε να το κόψουν και να το χρησιμοποιήσουν στην ανοικοδόμηση του ναού. Όμως σε καμιά χρήση δεν ταίριαζε, εξαιτίας της ανομοιομορφίας του. Έτσι το ονόμασαν ξύλο κατάρας κι έμεινε για χρόνια αχρησιμοποίητο. Σύμφωνα με εντολή του Καϊάφα, οι άνομοι χρησιμοποίησαν το ξύλο αυτό για την κατασκευή του Σταυρού του Χριστού, γιατί λόγω των αυξομοιώσεών του, θα έκανε το μαρτύριο φρικτότερο. Έτσι από ξύλο της κατάρας, έγινε ξύλο της ευλογίας.

 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Ο Θεός μας αγάπησε θυσιαστικά, σταυρικά. Μας χάρισε την ελευθερία μας. Λυτρωθήκαμε από τη δουλεία της αποστασίας, από την απελπισία του θανάτου, από την τυραννία του διαβόλου. Ο Κύριος μας πρόσφερε τις πληγές Του, για να επουλωθούν τα δικά μας τραύματα. Νίκησε το διάβολο. Γι’αυτό και όσο παραμένουμε ενωμένοι με το Σταυρό, αυτός λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις του διαβόλου. Έπαψε ο Σταυρός να είναι σύμβολο ντροπής και ατίμωσης. Κι αυτό γιατί πάνω Του κρεμάστηκε ο ίδιος ο Θεός, μεταβάλλοντάς Τον σε τρόπαιο νίκης και θριάμβου, σε θρόνο του Θεού, για μια Βασιλεία αιώνια και αληθινή.

Οι άνθρωποι προτιμούμε να αγαπούμε χωρίς κόπο, χωρίς θυσία. Ο δρόμος όμως που χάραξε ο Χριστός μας, είναι δρόμος σταυρικός. Αυτόν πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι δρόμος απότομος, ανηφορικός, τραχύς. Στην περίοδο μάλιστα της Μεγάλης Σαρακοστής που πρόκειται να υποδεχτούμε, αυτός ο δρόμος ταλαιπωρεί τα πόδια με ορθοστασία˙ στην προσευχή τα χέρια κουράζονται υψωμένα ικετευτικά˙το στόμα καταξηραίνεται από τη νηστεία. Όμως η δυσοσμία από την ασιτία, γίνεται θυμίαμα εύοσμον στο Θεό. Με πίκρα, με πόνο, με νέκρωση των παθών, με σταυρό θα δοξασθούμε με το Χριστό. Και ο σταυρός του Χριστιανού ποιος είναι; Είναι οι θλίψεις, οι αρρώστιες, οι περιφρονήσεις, οι συκοφαντίες, οι διωγμοί, τα πικρά και υβριστικά λόγια, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι αγώνες με τα πάθη και τον παλαιό άνθρωπο, οι πειρασμοί που προέρχονται από το διάβολο και από τον κόσμο. Κάθε σταυρό μας πρέπει να τον  μεταμορφώνουμε σε Σταυρό του Χριστού! Ώστε να είναι ο Χριστός, ο Σίμωνάς μας, που θα μας βοηθά να τον σηκώσουμε˙ και βλέποντας και το δικό του σταυρό ο κάθε χριστιανός να βρίσκει αντοχή, να υπομένει, να υποφέρει τις δοκιμασίες με την ελπίδα της Ανάστασης.

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να ξεχωρίζουμε το σταυρό που μας δίνει ο Θεός, π.χ. ένα άρρωστο παιδί, από αυτόν που δημιουργούμε μόνοι μας, π.χ. αλκοολισμός, χρέη. Να μην κατηγορούμε εμμέσως το Θεό για δικές μας λανθασμένες κινήσεις. Αυτό που μας έδωσε ο Θεός, αυτό θα υπηρετήσουμε. Για παράδειγμα κάποιος με οικογένεια δεν θα αφήσει τα παιδιά του, για να πάει στην Αφρική να κάνει ιεραποστολή.

Καθημερινά το σταυρό τον έχουμε κοντά μας. Τον φοράμε, σταυρώνουμε στα 4 σημεία το σώμα μας, αναζητώντας δύναμη, άλλες φορές για να δοξάσουμε το Θεό, για ομολογία, για να παρακαλέσουμε, για να παρηγορηθούμε, να διώξουμε τους φόβους μας, τους λογισμούς μας, κακές σκέψεις κ.α. Σταυρώνουμε τα παιδιά μας, όταν πηγαίνουν σχολείο, για ύπνο, το σύζυγο που οδηγεί, το σπίτι, το φαγητό και ό, τι θέλουμε να έχει την ευλογία του Θεού.

Το 1994 στην Ιερά Μονή Ολύμπου είχε πάει ένας Αγιορείτης. Εκεί συνάντησε μια γιαγιάκα που εξυπηρετούσε τους επισκέπτες και του εξομολογήθηκε το λογισμό της: ”Πάτερ, όταν βλέπω κανένα φίδι στην αυλή του μοναστηριού, το σταυρώνω, αυτό κοκκαλώνει, γίνεται σαν βέργα και μετά το πιάνω και το πετάω έξω. Μου λένε μερικοί: «Χαζή  είσαι και πιάνεις τα φίδια;» Κι εγώ τους λέω: Γιατί είμαι χαζή; Ποιο είναι πιο δυνατό, το φίδι ή ο Σταυρός που πάνω του σταυρώθηκε ο Χριστός κι έσωσε τον κόσμο; Με τη δύναμη του σταυρού, όταν θέλω να ζυμώσω, βάζω νερό και αλεύρι, τα σταυρώνω, μετά σηκώνεται το προζύμι και κάνω ψωμί”.

Ο άνθρωπος όμως, για να ενωθεί με το Χριστό, πρέπει να αδειάσει από τον εαυτό του, δηλαδή να μισήσουμε και να αρνηθούμε τις κακές επιθυμίες, τις κακίες, τα πάθη που δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε ελεύθερα (ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν). Να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού μέσα μας και

-στη νηστεία, να πούμε ναι,

-στην ελεημοσύνη, να δώσουμε,

-στον εχθρό, να δεχθούμε τη συγγνώμη του.

Έτσι θα γεμίσουμε με την παρουσία του Χριστού. Ο σταυρός θα μας προστατέψει, όπως έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις σωτήριος: α)Ένας σατανιστής λέει σε μια συμμαθήτριά του: ”Έχω πολλή δύναμη. Πες μου ποιον θέλεις να σκοτώσω”. ”Αφού έχεις τέτοια δύναμη, γιατί δεν σκοτώνεις το γυμνασιάρχη που τον μισείς;” , του λέει η συμμαθήτριά του. ”Δεν μπορώ, αυτός φοράει σταυρό”, της απάντησε εκείνος. β)Μια γυναίκα επέμενε στον άντρα της να φορέσει σταυρό. Εκείνος δεν ήθελε. Αποφάσισε λοιπόν να του ράψει έναν στο εσωτερικό από το σακάκι του. Έτσι κι έγινε. Ο άντρας έβαλε το σακάκι και κίνησε για τη δουλειά του. Σ’ένα γεφυράκι που έπρεπε να περάσει, σκόνταψε 3 φορές, ώσπου έπεσε λιπόθυμος. Στον ύπνο του μάλιστα είδε έναν κακόμορφο που του είπε: ”3 φορές θέλησα να σε ρίξω απ’το γεφύρι, αλλά αυτό που έχεις πάνω σου δεν μ’άφησε”.

Εύχομαι ο Σταυρός, ο Θρίαμβος της Εκκλησίας μας, να μας ενισχύει σε κάθε δυσκολία και να μας προστατεύει.