Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ένας μύθος λέει πως: Κάποτε τα χελιδόνια δεν ήξεραν να μεταναστεύουν προς τις νοτιότερες περιοχές, όταν έφτανε ο χειμώνας. Πέθαιναν πολλά από αυτά και υπήρχε ο κίνδυνος να εκλείψει το είδος τους. Ένας άνθρωπος του Θεού στεναχωρήθηκε γι’ αυτό και θέλησε να τα βοηθήσει. Παρακάλεσε το Θεό να γίνει και αυτός χελιδόνι. Έγινε χελιδόνι, έχοντας όμως τη διάνοια του ανθρώπου και τα έμαθε να προσανατολίζονται στις νοτιότερες περιοχές, όταν έφτανε ο χειμώνας. Από τότε τα χελιδόνια σώθηκαν. Έτσι και εμείς μετά την παρακοή των Πρωτοπλάστων, ήμασταν χαμένοι και δε βρίσκαμε οδό σωτηρίας, μέχρι που ο φιλάνθρωπος  Θεός καταδέχτηκε και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού. ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Κατέβηκε ο Θεός από τον Ουρανό στη γη, για να ανεβάσει από τη γη στον Ουρανό τον άνθρωπο.

 

Ας μεταφερθούμε για λίγο στη σκηνικό εκείνης της μοναδικής νύχτας, της Θείας Γέννησης:Το Θείο Βρέφος στη μητρική αγκαλιά της Παναγίας σε μια φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, πλάι ο προστάτης Ιωσήφ, οι ποιμένες καταφθάνουν ως ταπεινοί προσκυνητές ακούγοντας το μήνυμα από τους αγγέλους, οι μάγοι πορεύονται με τα δώρα τους, χρυσάφι, όπως  πρέπει σ’ ένα βασιλιά· λιβάνι, για  να δείξουν πως είναι Θεός· σμύρνα, για να δείξουν πως σαν άνθρωπος θα δοκιμάσει το θάνατο.

Παρ’ όλο που  η Γέννηση του Χριστού  είναι  ένα χαρμόσυνο μήνυμα, παρηγοριά και σωτηρία για τους ανθρώπους, πολλοί ακόμα και χριστιανοί ζουν μόνο εξωτερικά, με υλικό τρόπο τα Χριστούγεννα, παραμερίζοντας εντελώς το πραγματικό νόημα της εορτής. Μένουν μόνο στα δώρα, στο στόλισμα των σπιτιών, στα νόστιμα φαγητά και γλυκά, στα πολλά φώτα και δεν εκκλησιάζονται, δε συμμετέχουν στη Μυστηριακή Ζωή της Εκκλησίας και δε μοιράζονται τη χαρά των Χριστουγέννων με τους πονεμένους συνανθρώπους τους.

Ήταν κάποτε μια πλούσια γυναίκα, ολομόναχη, χωρίς συγγενείς και ζούσε σε μια μεγάλη πόλη. Γύρω της ο κόσμος πολύς, η πόλη θορυβούσε, αλλά αυτή ένιωθε απέραντη μοναξιά, ειδικά όταν πλησίαζαν γιορτινές μέρες. Υποκρινόταν την πρόσχαρη και όλοι τη νόμιζαν για χαρούμενη. Κάποια Χριστούγεννα όμως προσευχόταν θερμά στο Θεό να της εμφανιστεί με κάποιο τρόπο, να σβήσει την κρυμμένη λύπη της και να αισθανθεί και αυτή τα Χριστούγεννα. Είχε στρώσει το τραπέζι με νόστιμα φαγητά και περίμενε μια απάντηση Εκείνου. Τότε ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι και είδε έναν τυφλό με κουρελιασμένα ρούχα που της ζητούσε λίγο ψωμί. Εκείνη τον προσκάλεσε στο σπίτι της, τον τάισε, του έδωσε ρούχα  και  αρκετά  χρήματα  και  άρχισε να κλαίει. Όταν αυτός τη ρώτησε γιατί κλαίει, εκείνη απάντησε: ‘‘ από φωτεινή χαρά κλαίω, εκείνο που ζητούσα, ο  Θεός  μου  το  έδωσε. Δεν  ήρθες  τυχαία  εδώ, ο Θεός σε έστειλε για να περάσω και εγώ χαρούμενα Χριστούγεννα’’. Η προσφορά αγάπης προς το συνάνθρωπό μας  ωφελεί εμάς περισσότερο. Μας γεμίζει χαρά και τις απλές μέρες αλλά και τις γιορτινές περισσότερο.

Το Γεγονός της Θείας Γέννησης το είχε δει 800 χρόνια πριν συμβεί, ο προφήτης Ησαΐας, που είπε ξεκάθαρα στο βιβλίο του που σώζεται μέχρι σήμερα, ότι Παρθένος θα γεννήσει Υιό, τον Εμμανουήλ(= ο Θεός θα μας σώσει) που θα είναι ο Μεσσίας, δηλαδή Αυτός που θα σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία και θα τους οδηγήσει στον Παράδεισο. Το ίδιο προφητεύει και ο Ζαχαρίας 500 χρόνια πριν τη Γέννηση του Χριστού.

Ο Χριστός γεννήθηκε μέσα σ’ένα Σπήλαιο, σε μια Φάτνη από: α)ταπείνωση·φτώχευσε και κατέβηκε από τον Ουρανό για να κάνει πλούσιους εμάς και να μας ανεβάσει πάλι στον Παράδεισο. Όπως ο Θεός είναι ταπεινός, έτσι καλούμαστε να μάθουμε  και εμείς να ζούμε λιτά και ταπεινά. Γεννήθηκε σε Σπήλαιο, σε Βράχο από: β)Θεία Πρόνοια·αν γεννιόταν σε σπίτι, πιθανώς με τα χρόνια να γκρεμιζόταν, όπως συνέβη με τα σπίτια του Ομήρου και του Μεγάλου  Αλεξάνδρου  και  δε  θα υπήρχαν αποδείξεις για το σημείο που γεννήθηκε ο Μεσσίας. Ο Βράχος έπαιξε ρόλο  στη  Ζωή  του  Χριστού: μέσα  στον  Έναν  γεννήθηκε, στο Δεύτερο Σταυρώθηκε, στον Τρίτο Τάφηκε και Αναστήθηκε και στον Τέταρτο Αναλήφθηκε. Ο Βράχος συμβολίζει τις λίθινες ψυχές που μαλάκωσαν με την Έλευση του Μεσσία.

Αλλά και η ονομασία Βηθλεέμ δεν είναι τυχαία: Βηθλεέμ σημαίνει Οίκος Άρτου, αφού και ο Χριστός συμβολίζει τον Άρτο της Ζωής, που αν δεν τον τρώμε, δε μπορούμε να ζήσουμε. Υπάρχει και μια παράδοση σχετικά με το Σπήλαιο της Βηθλεέμ, όπως διηγούνται κάποιοι Ορθόδοξοι Άραβες. Πεντακόσια χρόνια πριν το Χριστό ζούσε ο Δαυίδ, ο πιο ένδοξος βασιλιάς των Ισραηλιτών. Στα μέρη της Βηθλεέμ έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, Ιεσσαί. Ο Δαυίδ ήταν μικρόσωμος, αλλά εξαιρετικά θαρραλέος και δυνατός, αφού είχε νικήσει με τα χέρια του μία αρκούδα και άλλοτε ένα λιοντάρι. Μια μέρα που έβοσκε τα πρόβατα και είχε καύσωνα, βρήκε μια δροσερή σπηλιά και πήγε να ξεκουραστεί. Όταν ξάπλωσε, αισθάνθηκε ένα παγωμένο πράγμα να τυλίγεται γύρω από το στήθος και το χέρι του. Ήταν ένα μεγάλο, φαρμακερό φίδι που τον κοιτούσε στα μάτια, έτοιμο να  τον  τσιμπήσει. Αν δοκίμαζε  να το αποτρέψει, θα πέθαινε από το φαρμάκι του. Τότε σκέφτηκε τον Κύριο και μ’ ένα αναστεναγμό έκανε μια σύντομη προσευχή. Ξαφνικά μέσα στη σκοτεινή σπηλιά  εμφανίστηκε  μια  γυναίκα  ντυμένη με

χρυσά  ενδύματα  μέσα  σε υπέρλαμπρο  φως, κρατώντας στα χέρια της ένα παιδί, το ίδιο υπέροχο και φωτεινό. Το παιδί  έδειχνε  με  το  χέρι  του στο μεγάλο φαρμακερό φίδι την έξοδο από τη σπηλιά. Αμέσως το φίδι τράπηκε σε φυγή σαν να αναγκαζόταν από τη δύναμη της προσταγής του παιδιού. Έπειτα το όραμα εξαφανίστηκε, αλλά χαράκτηκε στη μνήμη του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ μέχρι τα βαθειά γεράματά του και έγραψε 2 ψαλμούς: ‘‘Στον Ωραιότατο Υιό των ανθρώπων’’  και ‘‘ Στη Βασίλισσα με τα επίχρυσα ρούχα’’. Η σπηλιά αυτή είναι το Σπήλαιο που γεννήθηκε ο Χριστός, η γυναίκα είναι η Παναγία, το παιδί ο Χριστός και το φίδι ο διάβολος, στον οποίο ο Χριστός δείχνει την έξοδο από τη ζωή των ανθρώπων. Με τη Γέννησή Του  λοιπόν ο Χριστός μπήκε στη ζωή του ανθρώπου τόσο απλά και φυσικά, όπως μπαίνει το φως στο δωμάτιο και όπως βρίσκεται ο αέρας μέσα στα πνευμόνια μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ