Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ

 

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε το 3ο αιώνα μ.Χ., ένας ματωμένος αιώνας από τα βασανιστήρια των ειδωλολατρών(10.000.000 μάρτυρες, τους 3 αιώνες των διωγμών). Ήταν υψηλόβαθμος στρατιωτικός (δούκας), είχε ευγενική καταγωγή, ήταν πανέξυπνος και πανέμορφος νέος και ήταν το κέντρο διάκρισης των νέων της εποχής του. Το σπουδαιότερο προσόν του ήταν ότι δίδασκε το λόγο του Θεού· στην αρχή κρυφά, δημιουργώντας μία σύναξη νέων· ήταν δηλαδή ένας σοφός θεολόγος με ζέουσα πίστη, με βίωμα και όχι μόνο γνώσεις και διπλώματα, όπως σήμερα.

Οι νέοι σήμερα βιάζονται να μεγαλώσουν. Ανήκουν στη γενιά της εικόνας-κινητά τηλέφωνα-T.V., BIG BROTHER. Η Εκκλησία έχει μείνει πίσω γι’ αυτούς. Η ψυχαγωγία έχει χάσει το νόημά της και φτάνουν στη μελαγχολία(emo). Σύνθημα το «πέρνα καλά». Το μόνο που σκέφτονται πώς θα περάσουν στο Πανεπιστήμιο χωρίς διάβασμα. Διαβάζουν αποκρυφισμό-βιβλία μυστηρίου-περιπέτειας, παρ’ ότι έχουν αναζητήσεις για μετά θάνατον ζωή. Αλλά πλήττουν και παραδίδονται εύκολα σε εφήμερες απολαύσεις.

Η εικόνα με το Χριστό που χτυπά την πόρτα και περιμένει, είναι η σχέση του Χριστού με τους νέους. Για παράδειγμα στη νήσο Λάβας υπάρχει ένα είδος αράχνης, η οποία ρίχνει έναν ιστό στα έντομα, ο οποίος μοιάζει με μέλι και σιγά-σιγά υπνωτίζει το θήραμα και στη συνέχεια το καταβροχθίζει· έτσι και οι νέοι σήμερα έχουν υπνωτιστεί από τον ιστό της τεχνολογίας και καταβροχθίζονται από τις αράχνες της κοινωνίας μας, ναρκωτικά-αθεΐα κ.α.

Ελευθερία όμως και αγάπη χωρίς Χριστό δεν έχει νόημα. Ο Γέρων Παΐσιος μας λέει ένα σχετικό παράδειγμα: κάποτε ένας καλός δάσκαλος είχε φέρει μια ομάδα από μαθητές, περίπου 15-17 ετών στο Άγιο Όρος- ήταν κοσμικά παιδιά, πάνω στην τρέλα της εφηβείας, αγριεμένα από καφέδες και τσιγάρα. Την ώρα εκείνη έτυχε να βρίσκονται εκεί και κάποια παιδιά από την Αθωνιάδα Σχολή, μαθημένα στη ζωή της Εκκλησίας. Ο γέροντας και ο καθηγητής παρατήρησαν τα μάτια των κοσμικών παιδιών και ήταν θωλά σαν τα μάτια ψαριού μπαγιάτικου, ενώ το βλέμμα των παιδιών της Εκκλησίας ήταν καθαρό(ο οφθαλμός λύχνος του σώματος εστί).

Στην εποχή του Αγίου Δημητρίου οι νέοι πίστευαν στο Θεό, αλλά κρύβονταν από τους τυράννους για να μη βασανιστούν. Σήμερα οι νέοι είναι ελεύθεροι να πιστεύουν , αλλά έχουν ισχυρότερους αόρατους τυράννους: θα πει ο φίλος :«αν δεν καπνίσεις, αν δεν έχεις σχέσεις, δε σε θέλουμε στην παρέα». Κι αρχίζουν να τον πειράζουν, να του βγάζουν παρατσούκλια, θεωρείται κουτός- φυτό. Κι όμως αυτοί οι νέοι που αντιστέκονται είναι άγιοι, είναι μάρτυρες και τους ευλογεί ο Θεός. Και έρχεται ώρα που ο ξύπνιος, ο μάγκας περιφρονείται από την κοινωνία και ο σπασίκλας που πήγαινε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία γίνεται περιζήτητος σε εργασίες, για γαμπρός…(π.χ. στο καφενείο ο καφετζής έχει καλό φίλο το μπεκρή, αλλά μακριά από την κόρη του για προξενιό).

Ένας νέος είχε πάει με πολλή ευλάβεια στην Πάτμο να προσκυνήσει, αλλά του συνέβη κάποιος πειρασμός: μία παρέα με τουρίστριες απροειδοποίητα τον αγκάλιασαν, για να τον παρασύρουν στην αμαρτία. Εκείνος αναστατώθηκε αρχικά, αλλά βρήκε τη δύναμη να τις σπρώξει μακριά του. Το βράδυ όμως στο δωμάτιό του, σαν να παραπονέθηκε, λέγοντας: «να Θεέ μου, εγώ ήρθα να σε προσκυνήσω και εσύ επέτρεψες τέτοιο πειρασμό». Τότε μέσα σε άκτιστο φως του φανερώθηκε ο Χριστός και με λόγια γλυκά του έδωσε τέτοια παρηγοριά και δύναμη που θα μπορούσε να υπομείνει χίλιους πειρασμούς και μαρτύρια.

Ένα βασικό γνώρισμα χριστιανικής πίστης που παρατηρούμε στη ζωή του Αγίου Δημητρίου είναι το θάρρος του. Σ’ αυτό τον μιμήθηκε και ο μαθητής του Νέστορας. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στο μαρτύριο των 7 παίδων των Μακκαβαίων, του δασκάλου τους Ελεάζαρ(99 ετών) και της μητέρας τους Σολομωνής. Αυτά τα παιδιά ο βασιλιάς τα πίεζε με απειλές να φάνε τροφές ενάντια στη θρησκεία τους και να αρνηθούν το Θεό. Εκείνα αν και έζησαν προ Χριστού, προτίμησαν το μαρτύριο. Ένα –ένα τα έσφαξαν, το ίδιο έκαναν και με το γέροντά τους Ελεάζαρ. Και τέλος όλους τους έκαψαν τα σώματά τους, μαζί με τη μητέρα τους Σολομωνή.

Και οι 3 παίδες έδειξαν την ίδια γενναιότητα μέσα στην κάμινο. Και δεν κάηκε ούτε το σώμα, ούτε τα ρούχα τους. Και όπως τα ρούχα του Αγίου Νεκταρίου θεράπευαν αρρώστους ή δίωκαν δαίμονες, έτσι και τα ενδύματα των 3 παίδων έδιωχναν την ενέργεια της φωτιάς, διότι έκαναν θερμή προσευχή και η κάμινος μετατράπηκε σε πηγή δροσιάς. Κάηκαν μόνο τα δεσμά με τα οποία ήταν δεμένοι.

Ο διάβολος λέει για τους μάρτυρες: «τους έστρωσα αναμμένα κάρβουνα, αυτοί όμως ήταν σαν να τρέχουν επάνω σε ροδοπέταλα- τους καταξέσχιζα τις σάρκες και έτρεχε ρυάκι το αίμα, αυτοί όμως ήταν σαν να περιβάλλονταν με χρυσό-τους έριξα σε γκρεμούς και αυτοί ήταν σαν να ανέβαιναν στον ουρανό, χόρευαν με χαρά και αγαλλίαση».

Το ίδιο θάρρος επέδειξε και ο Άγιος Άνθιμος που καταζητείτο από τους δημίους του. Και ενώ πέρναγε η ώρα και ήταν εξαντλημένοι από την κούραση, τους εμφανίστηκε μπροστά τους και χωρίς να τους πει ποιος είναι, πρώτα τους περιποιήθηκε, τους τάισε, τους ξεκούρασε και τέλος τους φανέρωσε ότι ήταν αυτός που ζητούσαν και με χαρά παραδόθηκε στο μαρτύριο.

Το θάρρος όμως, η ανδρεία, ήταν και μία από τις 3 βασικές αρετές των αρχαίων Ελλήνων. Όταν, στην πρώτη εκστρατεία των Περσών, ο Δαρείος έστειλε κήρυκες στη Σπάρτη, όπως έκανε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, για να ζητήσουν «γη και ύδωρ», οι Λακεδαιμόνιοι τους πέταξαν σε ένα πηγάδι. Εξ αιτίας όμως αυτού του γεγονότος ξέσπασε στους Λακεδαιμονίους ο θυμός του Ταλθυβίου(του κήρυκα του Αγαμέμνονος) του οποίου υπήρχε ναός στη Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες έκαναν συνέλευση των πολιτών τους κι ο κήρυκας φώναζε: «Ποιος Σπαρτιάτης δέχεται με τη θέλησή του να δώσει τη ζωή του για τη Σπάρτη;». Τότε λοιπόν παρουσιάσθηκαν ο Σπερθίας κι ο Βούλις και ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από το Ξέρξη. Στην πορεία τους στα Σούσα φθάνουν στον Πέρση διοικητή Υδάρνη. Αυτός τους έταξε αξιώματα αν πρόδιδαν την πατρίδα τους και γίνονταν άνθρωποι του βασιλέα των Περσών. Οι Σπαρτιάτες όμως αρνήθηκαν. Την ίδια γενναία στάση έδειξαν και απέναντι στο βασιλιά. Ενώ οι σωματοφύλακές του τους πρόσταζαν, ασκώντας βία, να πέσουν και να προσκυνήσουν το βασιλιά, δε δέχθηκαν με κανέναν τρόπο να το κάνουν, όσο κι αν εκείνοι τους έσπρωχναν το κεφάλι προς τα κάτω• γιατί, επέμεναν πως ούτε στο νόμο τους είναι γραμμένο να προσκυνούν άνθρωπο ούτε γι’ αυτό ήλθαν. Κι αφού με αγώνα απέφυγαν την προσκύνηση, κατόπιν λένε τα εξής: «Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στη Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους». Σήμερα υπάρχει τόση αγάπη για την πατρίδα ή τη θρησκεία, υπάρχει θάρρος;

Κάποτε ο Ναπολέων είχε καλέσει σε γεύμα όλους τους επισήμους της χώρας του. Μαζί του βρισκόταν και η Μοντεσκιέ, η οποία δεν έτρωγε από τα φαγητά που της πρόσφεραν. Όταν την ρώτησαν γιατί δεν τρώει, απάντησε πως ήταν Παρασκευή και νήστευε. Όλοι την ειρωνεύτηκαν, αλλά ο Ναπολέων επαίνεσε δημόσια το θάρρος της. Την άλλη μέρα την κάλεσε για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του που ήταν διάδοχος του θρόνου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα γενναιότητας ήταν ο Κολοκοτρώνης. Όταν ακούστηκε η απόφαση του δικαστηρίου που τον καταδίκαζε σε θάνατο, ο ξάδερφός του δάκρυσε, ενώ εκείνος(ο Κολοκοτρώνης) με γενναιότητα είπε: «Εμείς κάναμε το χρέος μας, ας αδικηθούμε».

Τέλος στο Βίο του Αγίου Δημητρίου βλέπουμε ότι με την ευλογία του, ο Νέστορας έλαβε δύναμη και παρ’ όλο που ήταν μικρόσωμος κατάφερε να σκοτώσει το γίγαντα Λυαίο που ύβριζε το Χριστό. Έτσι κι εμείς, αν έχουμε την ευχή των πνευματικών μας, ξεπερνάμε τα εμπόδια. Γι’ αυτό πρέπει να υποτασσόμαστε στους γέροντές μας και να μη κάνουμε τίποτα χωρίς ευλογία. Κάποτε 4 μοναχοί πήγαν στον Όσιο Παμβώ. Ο 1ος ήταν νηστευτής, ο 2ος ακτήμων, ο 3ος ελεήμων και ο 4ος 20 χρόνια υποτακτικός. Ο γέροντας επαίνεσε τον τελευταίο, γιατί οι 3 πρώτοι έκαναν το θέλημά τους, ενώ ο 4ος θυσίαζε το θέλημά του.