ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

 

ΙΙ)Η πόρνη:Πούλησε το σώμα της και με τη μετάνοια έσωσε την ψυχή της,αντίθετα από τον Ιούδα που πούλησε την ψυχή του και αυτοκτόνησε από απόγνωση.Για τον Θεό δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες,αφού ”ο πταίσας εν ενί γέγονε πάντων ένοχος”.Η αμαρτωλός κρύβει όλους εμάς οι οποίοι παραπικραίνουμε τον Θεό καθημερινά,γι αυτό πρέπει να μιμηθούμε την συντριβή και την μετάνοια της,ας γίνει η χειραγωγός μας και ο Κύριος απαντά και δέχεται τους στεναγμούς και τα δάκρυα.

ΙΙΙ)Ο Πέτρος:Ενώ ήταν ζωηρός,αυθόρμητος,γεναίος,ενώ την στιγμή που δίκαζαν τον Ιησού περίμενε στο προαύλιο.Βρέθηκε όμως σε μια στιγμή αδυναμίας,απιστίας,αρνήσεως,δειλίας,όταν τον αναγνώρισε ότι ήταν μαθητής του Χριστού μια”παιδίσκη”,απάντησε”ουκ οίδα τον άνθρωπον”.Και εμείς πολλές φορές ίσως να ντραπήκαμε να κάνουμε τον σταυρό μας δημόσια,να δειλιάσαμε να πούμε ότι νηστεύουμε σε ένα επίσημο γεύμα μπροστά σε κόσμο για να μην μας ειρωνευτούν.Δεν υπερασπιστήκαμε την πίστη μας με δύναμη.Αλλά όταν ”αλέκτωρ εφώνησε,εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς”.Με την μετάνοια έσβησε την άρνηση.

ΙV)Σύγχρονοι Πιλάτοι:Ο Πιλάτος βρισκόταν στην κορυφή,στο νεύμα του όλοι υπάκουαν.Όταν του έφεραν μπροστά του τον κατάδικο Χριστό κατάλαβε ως έμπειρος δικαστής από την ευγένεια και την γλυκύτητά Του,ότι ήταν αθώος.Δειλίασε όμως να τον αθωώσει φοβούμενος τον μαινόμενο όχλο”ουκ ει φίλος του Καίσαρος”,από σκοπιμότητα οπισθοχώρησε σαν τον Ηρώδη στην περίπτωση του Τ. Προδρόμου.Ο Πιλάτος ζει και σήμερα σε όσους βάζουν τα συμφέροντα πάνω από το δίκαιο και τις αρχές,όσοι κοιτάζουν τη δουλειά τους και δεν νοιάζονται για τους άλλους,σιωπούν στην αδικία αρκεί αυτοί να μην θίγονται,δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν τους ισχυρούς,επαναπαύονται όταν δίπλα τους υποφέρει ο φτωχός.Δεν διακινδυνεύουν την καριέρα τους,το βόλεμά τους,κάνουν ”τα στραβά μάτια”.Μοιάζουν με χαμαιλέοντα.Ο Κύριος θέλει το ”ναί ναί”και το ”ου ου”,ειληκρίνεια.Ο Πιλάτος ένιψε τα χέρια του για να ξεπλύνει την ενοχή του,αλλά έμεινε στην ιστορία σαν συμφεροντολόγος.

V)Ο όχλος:Γνώριζε τον Ιησού από καιρό είχε δεχτεί τις ευεργεσίες Του,έτρεχε από πίσω του και σε ερημιές πεινασμένος για να ακούσει τον λόγο Του,τον έβλεπε με δέος και σεβασμό,τον υποδέχθηκε σαν βασιλέα στην Αγία Πόλη με το ”Ωσανά”.Ο λαός όμως έγινε όχλος με μίσος για τιμωρία και θάνατο.Σύντομη αλλαγή.Και εμείς σαν λαός δεχθήκαμε ευλογίες από τον Θεό κι όμως τις ξεχάσαμε.Δεν θέλουμε πολλά-πολλά με την εκκλησία.

VI)Ο Κυρηναίος:Έρχεται κουρασμένος από τα χωράφια και βρίσκεται ενώπιον σταυρικής πορείας.Ακούει τις βλαστίμιες του όχλου,βλέπει τον Χριστό να δυσκολεύεται να σηκώσει τον σταυρό και τότε”ηγγάρευσαν ίνα άρει τον σταυρόν αυτού”.Ίσως ντράπηκε,αλλά βλέποντας το γλυκύ και στοργικό βλέμμα Εκείνου,τον εκέρδισε η αγάπη Του,γίνεται θύμα του θύματος.Όσοι δεν ντρέπονται να σηκώσουν τον σταυρό και δείχνουν υπομονή για μεγάλο,μικρό,πέτρινο,ξύλινο σταυρό είναι μακάριοι.Η ζωή αυτή μοιάζει με Γολγοθά και ο Θεός μας φορτώνει με σταυρούς ,ανάλογα με την αντοχή μας.Υπάρχουν σταυροί φτιαγμένοι για τους ώμους μας όχι μόνο σαν στολίδι στο λαιμό μας.Μην δυσανασχετούμε αλλά να υπομένουμε,γιατί θα έχουμε ευλογία Θεού,θα δούμε το βλέμμα του Ιησού.

VII)Ο μαθητής”όν ηγάπα”:Ο μικρότερος των 12 μαθητών,επιστήθιος φίλος,αγαπημένος μαθητής.Παρακολουθεί μέχρι τέλος το μαρτύριο.Δεν δειλιάζει,από αγάπη αψηφά τον κίνδυνο.Ενώ όλοι απομακρύνθηκαν για να σώσουν τον εαυτούλη τους.Ο Ιωάννης και η Θεοτόκος παρέστεκαν εκεί βωβοί μάρτυρες του απαίσιου σφαγιασμού.Το παράδειγμα για την αγάπη που ”ουδέποτε εκπίπτει”,είναι καμπανάκι για πολλούς δήθεν χριστιανούς οι οποίοι σε μεγάλες δυσκολίες της ζωής τρέπονται σε φυγή από το σταυρό του Χριστού.Συνηθίσαμε να αγαπάμε τον Χριστό ως βασιλέα της δόξας ,λησμονήσαμε τον Χριστό της οδύνης,του πάθους.Οι θλίψεις,οι τραγικές στιγμές όμως γίνονται το μέτρο αγάπης μας για τον Χριστό.Εκείνος που στο καμίνι της θλίψης δεν θα εγκαταλήψει τον Χριστό αυτός θα είναι ο αγαπημένος Του.Γι αυτό ο Κύριος του αναθέτει την προστασία της μητέρας Του.

VIII)Παναγία-Ηρωίδα του πόνου:Πολλοί σε αυτή τη ζωή πέρασαν θλίψεις,δάκρυζαν από τα βάσανα,στέναζαν και θρηνούσαν.Μα κανένας δεν θα ξεπεράσει το μέγεθος του πόνου της Παναγίας,μα και το μεγαλείο της υπομονής της.Ρομφαία διεπέρασε την καρδιά της,οι βλαστήμιες πρώτα εκείνην άγγιζαν και μετά τον Υιό της.Αν κάθε μάνα πάσχει για το παιδί της πολύ περισσότερο η Παναγία μας,γιατί ήταν Υιός και Δημιουργός της.Βασίλισσα και ηρωίδα του πόνου γιατί νίκησε τη γυναικεία φύση της.Πικρό ποτήρι για εκείνην ο ιδρώτας,οι πληγές,το αίμα.Αντέχει τους ονειδισμούς του ληστή,ακούει το”διψώ”και βλέπει το ξύδι που Τον ποτίζουν.Αντέχει την Ταφή.Γίνεται καταφύγιο θλιβομμένων,λιμάνι για τον καθένα από εμάς που βρίσκει την Παναγία σαν παρηγοριά.