Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ

Οι δίκαιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, χάρη στη μεγάλη αρετή τους και τις θερμές προσευχές τους, έλαβαν από το Θεό το δώρο να γεννήσουν παιδί, και μάλιστα την προορισμένη να γίνει Μητέρα του Θεού. Είχαν υποσχεθεί όμως στο Θεό πως το παιδί που θα γεννούσαν θα το αφιέρωναν σ’ Αυτόν.

Έτσι μετά τη γέννηση και τον απογαλακτισμό της Θεοτόκου, οι γονείς Της σπεύδουν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους, οδηγώντας Την στο ναό, σε ηλικία 3 ετών και Την παραδίδουν στον αρχιερέα, ο οποίος τυχαίνει να ήταν ο Ζαχαρίας.

Η Παναγία κατανοούσε τα όσα γίνονταν σ’ Αυτήν. Ζούσε στα Άγια των Αγίων μόνη με μόνο το Θεό. Έργο Της ήταν η επικοινωνία και η θεωρία του Θεού. Άγγελοι Την διακονούσαν. Η Παναγία άνοιξε έναν καινούριο δρόμο προς τον Ουρανό με την αδιάλειπτη, συνεχή προσευχή, «νοητή σιγή». Με την κίνησή Της ανοίγει το δρόμο της επιστροφής στο Θεό για κάθε άνθρωπο. Οι παρθένες που Την συνοδεύουν στην είσοδό Της στο ναό συμβολίζουν τις ψυχές που επιστρέφουν στο Θεό.

Με παρόμοιο τρόπο κάθε μητέρα μετά το πέρας 40 ημερών από τη γέννα-ασθένεια, επιστρέφει με το παιδί της, ώστε να εκκλησιαστεί. Ο ιερέας εύχεται για τη μητέρα πρώτα και κατά δεύτερο λόγο για το παιδί, ώστε και αυτό αργότερα να φωτισθεί και να γίνει μέλος της οικογένειας του Χριστού.

Αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: να μην εύχεται μόνο για τα δικά της γνήσια παιδιά, αλλά και για όλα εκείνα που ακόμα δεν μπήκαν στους κόλπους της.

Το νήπιο σταυρώνεται από τον κληρικό, μια πράξη αφιερώσεως του νηπίου στο Θεό και με το όπλο του Σταυρού θα απομακρύνει τις μεθοδίες του διαβόλου.(Εδώ μας λύνεται η απορία για το αν τα αβάπτιστα φορούν σταυρό).

Στο τέλος της ακολουθίας ο ιερέας αφήνει το παιδί κάτω στο σολέα, προ των πυλών του θυσιαστηρίου. Συμβολίζει τη μητέρα που λαμβάνει το παιδί από την αγκαλιά του ίδιου του Κυρίου, ο οποίος είναι η αιτία της υπάρξεώς του.

Οι γονείς πρέπει να έχουν τέτοια χριστιανικά βιώματα, ώστε το παιδί από βρεφικής ηλικίας να αισθάνεται τη σχέση του με τον αγιασμένο χώρο της Εκκλησίας του Χριστού.

Η Κυρία Θεοτόκος, μας δίδαξε με τα 12 χρόνια παραμονής Της στο ναό, τη σχέση που πρέπει να έχουμε μ’ αυτόν. Ο Χριστός παρομοίως οδηγήθηκε από τη Μητέρα Του στο ναό ως βρέφος και 12ετής έμεινε 3 μέρες στο ναό. Αργότερα προτρέπει τα παιδιά να μην εμποδίζονται να είναι μαζί Του και προσκαλεί τους κοπιώντες και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει. Ο προφήτης Δαυίδ προτρέπει: ”στις Εκκλησίες να υμνούμε το Θεό”(ἐν ἐκκλησίαις εὺλογεῖτε τὸν Θεόν) και να τρέχουμε όπως τα ελάφια στις πηγές των υδάτων(αφού έχουν βοσκήσει στην έρημο αγκάθια πικρά και φίδια).

Η απάτη του διαβόλου μας έβγαλε από τον Παράδεισο, η αγάπη όμως του Θεού μας έφτιαξε νέο Παράδεισο, την Εκκλησία. Εκεί μας όρισε να προσερχόμαστε πάντοτε, αλλά προπάντων την ημέρα του Κυρίου, την Κυριακή.

Τι έκανε η φτωχή χήρα στο θέμα της ελεημοσύνης ; Έδωσε 2 λεπτά στο ναό και έτυχε πλούσιας θείας ευλογίας. Ας δώσουμε κι εμείς 2 ώρες πηγαίνοντας στην Εκκλησία και θα φέρουμε κέρδη χιλιάδων ημερών(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Και γιατί είναι τόσο σημαντική η ημέρα αυτή; Κυριακή, η 1η ημέρα της δημιουργίας. Κυριακή γεννήθηκε ο Χριστός, αναστήθηκε, εμφανίστηκε στις μυροφόρες και στους μαθητές Του, στο Θωμά. Κυριακή έστειλε το Άγιο Πνεύμα-ημέρα της Πεντηκοστής· και τέτοια μέρα θα ξανά ‘ρθει κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.

Με την παρουσία μας στην Εκκλησία παρηγορούμε την πείνα μας και τη  δίψα μας από τη Θεία Ευχαριστία και τη διδασκαλία των Θείων Γραφών. Αποτελεί κιβωτό που μας προστατεύει από τον κατακλυσμό των παθών μας. Απολαμβάνουμε την ευλογία της αγάπης του Θεού. Λαμβάνουμε το μισθό του εορτάζοντος μάρτυρα. Μιμούμαστε την αγγελική δοξολογία. Προσευχόμενοι ομαδικά, τονώνονται οι δεσμοί αγάπης, ενισχύεται ο πιστός στον αγώνα κατά των παθών, νοιώθει το στήριγμα του αδελφού του κι ας σιωπά. ”Ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ στηριζόμενος ὡς πόλη ὀχυρά”. Με όλες μας τις αισθήσεις ωφελούμαστε.Ικανοποιούμε την ακοή μας με τις υμνωδίες, την όσφρηση με το θυμίαμα, τη γεύση με το αντίδωρο, την όραση με τη θέα των ιερών εικόνων και ιερών σκευών.

Οι ωφέλειες του εκκλησιασμού δεν περιγράφονται καθώς δίνουμε χρόνο και κερδίζουμε ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

Καλό είναι να προηγείται του εκκλησιασμού μια προετοιμασία:

•      Να πηγαίνουμε με χαρά(οι Εβραίοι πήγαιναν τρέχοντας στη Συναγωγή)
•      Να φέρνουμε δώρα(κερί, λάδι, πρόσφορο)
•      Να συγχωρούμε
•      Να είμαστε καθαροί στο σώμα
•      Να στεκόμαστε με προσοχή, ευλάβεια, ταπείνωση σώματος και ψυχής. Μπήκε κάποτε ένας ιεροσπουδαστής στο ναό και με προσοχή παρακολουθούσε τη Θεία Λειτουργία. Ο διπλανός του τον ρωτά: «Στη σχολή τι μαθήματα κάνετε;». Δεν του απάντησε. Τον ξαναρωτάει: «Τι σας μαθαίνουν στη σχολή;». Ομοίως δεν απάντησε. Τον ρωτάει ξανά: «Σε ρώτησα τι σας μαθαίνουν εκεί». «Να μην μιλάμε στην Εκκλησία», του αποκρίθηκε εκείνος.
•      Να προσερχόμαστε πριν τον Όρθρο ή τουλάχιστον στην αρχή της Θείας Λειτουργίας(Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός).

Ακόμα όμως κι αν δεν τα καταφέρουμε πρέπει να ζητούμε, όπως η Χαναναία, τα ψίχουλα της αγάπης του Θεού. Και στο Δι’εὐχῶν κάτι θα κερδίσεις. Θα  πάρεις το αντίδωρο. Θα οσφρανθείς άρωμα Κυριακής. Κανένας κόπος δεν πάει χαμένος. Η συγκύπτουσα του Ευαγγελίου με δυσκολία έσερνε το βάρος του σώματός της· δεν θύμιζε άνθρωπο, αλλά τετράποδο. Κι όμως ήταν παρούσα στο ναό και έλαβε το ποθούμενο. Άγγελος Κυρίου μετρά ακόμα και τα βήματά μας, για να μας δώσει το μισθό του κόπου μας.

Είναι πολλοί αυτοί που έχουν πλήθος δικαιολογιών για την μη προσέλευσή τους στο ναό:

-«Δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα».

-«Δεν με αναπαύουν οι ιερείς, ψάλτες, επίτροποι».

-«Μια Κυριακή μου μένει…».

-«Είμαι άρρωστος, βλέπω στην τηλεόραση τη Θεία Λειτουργία». Όμως διερωτώμαι: χορταίνεις βλέποντας στρωμμένο τραπέζι;

-«Έχω πένθος».

-«Έχω δουλειές». Στην παραβολή του μεγάλου δείπνου διαβάζουμε ότι οι καλεσμένοι απέρριψαν την πρόσκληση του οικοδεσπότη με διάφορες αφορμές: αγόρασα χωράφι, αγόρασα βόδια, παντρεύτηκα.  Δεν θα φτωχύνει όμως κανείς με τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής.

-«Εγώ πιστεύω παντού, όπου κι αν είμαι, δεν χρειάζεται να πάω στην Εκκλησία». Αν ο Χριστός δεν ήθελε το δικό του σπίτι, δεν θα έκρυβε εκεί το μυστικό της πλήρους ενώσεως με μας.

Η αιτία των δικαιολογιών είναι μία: ο αιώνας τούτος που χαρακτηρίζεται απατεώνας, μας έχει ρίξει στην αμαρτία. Ο διάβολος μας εξαπατά κλέβοντας το χρόνο μας και σπαταλώντας τον σε μάταια πράγματα! Όταν χτυπά η καμπάνα, ο διάβολος σου ψιθυρίζει: ”είναι νωρίς”. Όταν χτυπά η 3η καμπάνα σου λέει: ”είναι αργά, τι να πας να κάνεις τέτοια ώρα;”.

Όποιος όμως συστηματικά αποφεύγει τον εκκλησιασμό έχει λερωμένη τη φωλιά του, όλα του θυμίζουν το δικαστήριο. Σύμφωνα με έναν ψυχολόγο που παρακολουθούσε τους κρατούμενους στο Νταχάου, οι αποφυλακισθέντες με δυσκολία άνοιγαν τα βλέφαρά τους στο φως εκτός της φυλακής και ξαναγύριζαν στο σκοτάδι που είχαν συνηθίσει.

Έτσι κι όποιος συνηθίσει να ζει ανεξέλεγκτα  χωρίς όρια και φραγμούς στο σκοτάδι της αμαρτίας, είναι φυσικό να αποφεύγει το φως που τον τυφλώνει.

Και ας προσέξουμε και την περίπτωση όσων έρχονται για να κοινωνήσουν και φεύγουν βιαστικοί πριν το Δι’εὐχῶν. Αυτοί μιμούνται τον Ιούδα που έφυγε πριν τελειώσει το γεύμα στο Μυστικό Δείπνο.

Σύμφωνα με τον 80ο Κανόνα της ΣΤ΄Οικουμενικής Συνόδου καθαιρείται ο κληρικός που απουσιάζει 3 συνεχόμενες Κυριακές από την Εκκλησία και αφορίζεται αντίστοιχα ο λαϊκός. Αυτό συνέβαινε σε περιπτώσεις που ταξίδευαν, όχι με τα σημερινά μέσα και δεν πρόφθαιναν τη Θεία Λειτουργία.

Μετά τη Θεία Λειτουργία καλό είναι να διατηρήσουμε τη Χάρη που λάβαμε και να την μεταφέρουμε στην οικογένειά μας. Την ημέρα αυτή να την αφιερώνουμε σε έργα αγάπης, ώστε να είμαστε άξιοι των χαρακτηρισμών ΑΛΑΤΙ-ΖΥΜΗ-ΦΩΣ.

Κι όπως είσαι λυχνάρι όχι για να απολαύσεις μόνος σου το φως, αλλά για να επαναφέρεις όσους βρίσκονται στο σκοτάδι.